Dag 10 weer thuis (17 augustus)

Het had zomaar een dag later kunnen zijn, want we hebben het vliegtuig maar ternauwernood gehaald. Er was een militaire parade gaande in het centrum van Cluj en dat betekende dat al het doorgaande verkeer niet over de hoofdweg, maar door de nauwe zijstraatjes werd geleid. Nou ja, geleid, iedereen deed maar wat, met als gevolg één grote trafick jam. Over 15 km deden we welgeteld één uur en drie kwartier. Eenmaal op het vliegveld konden we direct doorlopen. We waren gelukkig ruim op tijd vertrokken. Daarna verliep de reis zeer voorspoedig, zodat we om 15.30 uur in Holten bij de Kandelaar waren. Een half uur later arriveerden Henk en Harry er ook met de bus vol bagage.

 

Een paar gedachten als eerste terugblik.

 

Waarom doen we het ook al weer? Om twee redenen. De eerste is natuurlijk dat we een steentje willen bijdragen aan een goed project onder de Roma’s. De tweede reden is dat we Nederlandse jongeren de kans willen geven om te zien als het Evangelie heel concreet handen en voeten krijgt. Je krijgt iets te zien van het Evangelie van Hoop. Wel, ons steentje hebben we letterlijk bijgedragen door een huisje te bouwen van schrik niet 12m2. Dat is erg klein, maar meer ruimte was er niet. De grond rond het huisje is van iemand die het niet wil verkopen. Maar ondanks die kleine afmetingen is dit gezinnetje heel erg blij en dankbaar dat ze een eigen plekje hebben met privacy. Daarnaast hebben we zoals jullie hebben kunnen lezen ook ander concrete dingen gedaan.

 

Het Evangelie in de praktijk werd nog het beste zichtbaar bij de kinderen van de wijk. Hoe mooi was het als ik met een aantal van onze meiden door de wijk heen liep. Dan kwamen de kinderen naar buiten en die vlogen op onze meiden af. Er werd geknuffeld en in no time kenden ze de voornamen van de Hollandse dames. Roma kinderen worden op zoveel plekken weggestuurd of niet gewaardeerd. Velen vallen uit het schoolsysteem omdat hun ouders hen niet kunnen helpen. Ze worden afgeschilderd als dom en hun eigenwaarde is bijzonder laag. Als er dan een stichting is die zich om hen bekommert, hen helpt met huiswerk en laat zien dat ze waardevol zijn en geliefd dan zie je die kinderen opbloeien. Jonge Nederlandse meiden die hen aandacht geven en samen met de stichting gezellige middagen organiseren, dat lijkt niet zo heel bijzonder, maar voor de kinderen uit de wijk is dat het juist wel. En wat is het dan bijzonder om te zien hoe dat ook onze jongeren raakt dat ze van betekenis zijn voor deze kinderen. Dat soort ervaringen opdoen en meenemen naar huis en dan een stukje Evangelie in de praktijk zien dat is gaaf.

 

Het is trouwens prachtig om te zien hoe hard jonge mensen willen werken en wat een vreugde als ze samen een klus aanpakken. Of dat nu het bouwen van een huis is, het zagen van dakbeschot, het voorbereiden van een kindermiddag of het dweilen van de vloer als ze corvee hadden. Alles doe je samen. Zelfs uien snijden.

 

Op 18 september in de startdienst van het Winterwerk zullen we via de beamer wat foto’s vertonen en aandacht geven aan deze unieke reis die we gemaakt hebben. Hoe toepasselijk is het landelijk thema van de Startzondag: Deel je leven.

 

Inmiddels zit ik weer thuis dit stukje te schrijven en de vermoeidheid gonst nog door mijn hoofd. 10 dagen met jonge mensen optrekken is prachtig, maar ook heel intensief. Met een dankbaar gevoel zet ik er nu een punt achter, ik ga lekker met onze hond aan de wandel en vanmiddag eens kijken waar ik zondag in Rijssen en Enter over zal spreken. Kosters vragen om een orde van dienst, dus de knop mag om.

Dag 9 (16 augustus)

’s Ochtends om 6 uur vertrekken Harry en Henk om in twee dagen naar huis te rijden. De laatste werkdag en dat betekent dat na de dagopening meten de vraag opkomt: Mogen we al beginnen? En daar ging het heen. De schilders begonnen aan de school, de bouwers gingen het dak op en een op het terrein van de stichting worden nog wat klussen afgemaakt. Vandaag is Tom Harting jarig. Na het ontbijt gaan we nar de warme bakker. Het was een ingewikkelde klus voordat we hadden wat we wilden hebben. Maar met het gebakje dat in de doos verdween zagen we het gezicht van de mevr achter de toonbank opklaren. Ondanks het taalverschil was het uiteindelijk een hartelijke blik die we te zien kregen en ze groette ons met een “Wiedersehen”.

 

De kindermiddagen die gehouden zijn hebben tot resultaat dat je niet meer door de wijk kan lopen zonder dat onze meiden worden aangeklampt door een aantal kinderen uit de wijk. Knuffels worden gedeeld. Stralende koppies laten zich makkelijk op de foto zetten zoals we gisteren ook al deden.

 

Bij het huisje wordt tegen de klok gewerkt, maar we hebben door de onweersbuien van de afgelopen dagen net wat teveel oponthoud gehad. En we zien dat ze het niet gaan redden. De dakspanten komen er uiteindelijk toch nog op, het electra wordt grotendeels aangelegd, maar de dakplaten laten we liggen.

 

Toch maken we wel foto’s van de overdracht van het huisje aan Helena. Van de spanning is er op haar gezicht geen lach waar te nemen, maar in uitstekend engels weet ze te melden dat ze heel erg blij is met het huisje. Eindelijk een plek voor haar, haar man en twee kindjes. De foto’s vertellen het hele verhaal. Ik sluit af met een paar gedachten tot slot. v Het blijft bijzonder om met jongeren die elkaar niet goed kennen aan een project te werken. Ook bijzonder is om te zien wat er gebeurt als je ziet op welke manier het geloof in Jezus handen en voeten kan krijgen. Door een lach op het gezicht van kinderen te krijgen. De laatste avond delen we onze ervaringen met Marien Kroon die op zijn geheel eigen wijze een puurverhaal vertelt over het feit dat er hoop kan zijn voor elk mens. Gods liefde maakt dat je het verschil mag maken in het leven van anderen. We delen de dankbaarheid ook voor het project van de stichting Charis.

 

Het is bijna negen uur, tijd voor de douch tijd voor een laatste gezellige avond

Dag 8 (15 augustus)

Het is vandaag Maria Hemelvaart. Niet dat we daar wat mee hebben, maar veel Roemenen wel en het is een nationale feestdag, dus heel veel winkels zijn dicht. Gelukkig de Lidl niet en na wat zoeken een bandenspecialist ook niet. En dat is een gelukje, want we hebben een lekke band. Ergens heeft een klein schroefje zich in het rubber genesteld. Na een kwartiertje is alles klaar en dat betekent dat Harry en Henk die dinsdagochtend aan de terugreis gaan beginnen met de Mercedes vito, ook over een reservewiel beschikken. Er wordt vandaag veel geschilderd. De sfeer was buitengewoon speels, maar uiteindelijk werden de muren ook nog wit. Want op het moment dat er hard gewerkt moet worden dan staan ze er ook. De leiding van de stichting merkt dat ook want ze verbazen zich over de werkhouding van de jongeren. Ze hadden niet verwascht dat er zo veel werk verzet zou gaan worden in deze week.

 

Een aantal meiden heeft een thema middag voorbereid voor de kinderen van de wijk. Het blijkt heel eenvoudig om kinderen uit te nodigen. Je verkleedt je als clown en deelt clownsneuzen uit en ondertussen vertel je aan de kinderen dat ze ’s middags van harte welkom zijn bij de kindermiddag. Het resultaat blijft niet uit want bij de jongste groep zijn 40 kinderen en de oudste groep niet veel minder. Veel respect voor onze dames die twee keer 2 uur weten te vullen met liedjes, verhaal en werkjes. Na 4 uur contact met de kinderen komen ze met verhitte hoofden naar buiten. Maar voldaan zijn ze wel, want ze hebben veel kinderen een mooie middag bezorgd.

 

Vandaag zijn er dakspanten gemaakt die op ‘’ons’’ huisje komen. Morgen worden de laatste gemaakt en geplaatst. Het wordt nog spannend of de dakplaten er op gaan komen. We zullen zien.

 

Na een heerlijk warme dag barst er op dit moment een knetterend onweer los boven Cluj. Het dreigde al een paar uur. Ik zit hier in mijn eentje te tikken want praktisch iedereen is aan het douchen en de tas aan het pakken. We vliegen woensdagmiddag zonder koffers en dat betekent dat alle koffers en weekendtassen vanavond in de auto moeten zijn. Morgen hopen ze om 6 uur weg te rijden.

Dag 7 (14 augustus)

Vandaag is het zondag, we slapen uit, maar het eerste dat ons te doen staat is een band verwisselen want een voorband is lek, we zien een dikke spijker. In en kwartiertje zijn we klaar. We gaan om 10.30 op weg om de berg op te gaan alwaar we een eigen vorm van kerkdienst zullen hebben. Het was stralend weer, niet te warm en boven was er het ruisen van een zachte koelte. De jongeren kennen niet zo heel veel ( christelijke) liederen en daarom hebben we het anders opgelost. Henk heeft enkele liederen gedownload en er is in de groep een mini geluidsbox aanwezig en zo luisteren we naar 10.000 redenen en vervolgens naar twee liederen van U2. We vertellen het verhaal van de zanger Bono die in een aantal teksten de boodschap van het Evangelie verpakt heeft. We verdelen ons in vier groepen en bespreken de meest basale vraag:Wat is een Christen en wanneer zou je jezelf zo noemen. In de afronding delen we een centrale gedachte dat een Christen iemand is die in zijn doen en laten probeert te verwijzen naar Jezus. Ach wat is het mooi om met een groep jonge mensen een open gesprek over het Evangelie te hebben.

 

We lunchen op de berg en daarna maken we ons klaar voor de aftocht. In een half uurtje zijn we beneden en wandelen langs een paar schaapskuddes. Stichting Charis biedt elke zondagmiddag een kerkdienst aan die bezocht wordt door mensen uit de wijk. De vraag was of wij daar ook naar toe zouden willen. We geven de jongeren de vrijheid, want we kunnen niet precies inschatten hoe onze groep een dienst van een ruime anderhalf uur gaat beleven. Eerst een uur zingen en gebed en daarna de preek. In de groep overwint de nieuwsgierigheid het van de twijfel en dat betekent dat een groot gedeelte van de jongeren zeer hartelijk wordt welkom geheten door de Roma vrouwen in de Kerk. Roma mannen gaan niet. Dat is jammer, maar zo zit het. Onder begeleiding van een paar goede zangeressen en begeleiding wordt er lekker muziek gemaakt en ook onze jongeren doen mee, ze kunnen bij de Roemeense klanken luid klappen. We worden bedankt voor onze inzet en prestaties. Er klinkt een luid applaus en sommigen van ons ontvangen een paar stevige knuffels van enkele oudere dames. We hebben hierna nog twee dagen om ons werk af te maken. Na twee dagen pauze is het klaar met het uitslapen.

Dag 6 (13 augustus)

Het andere leven, het werken en het soms toch wel laat gaan slapen begint zijn tol te eisen. Enkele dames voelen zich niet lekker. Toch ging de hele groep mee in de bus naar de zoutmijn. We dalen daar een enorme schacht af via een immense trap, samen met een paar honderd mensen. Het is immers zaterdag, dus druk. Het was bijzonder om te zien. Voor de lunch hadden we zelf heerlijke broodjes gekocht en die lieten ze zich smaken nadat ze alle trappen hadden beklommen.

 

De bussen brachten ons daarna naar het centrum van Cluj waar vooral de dames zich op hadden verheugd: shoppen! Maar het viel ze een beetje tegen, want ze hadden gehoopt op verschillende modewinkels waar ze tegen dumpprijzen hun slag konden slaan. Maar die winkels waren er niet en wat ook bleek: Op zaterdagmiddag waren veel winkels al gesloten. Maar de terrassen waren wel open en dat vonden de meesten in de groep geen enkel probleem om daar neer te strijken. Er worden toch nog wat souvenirs gekocht en daarna, zo hadden we geregeld konden we aan het diner in een traditioneel Roemeens restaurant dat we via Google hadden gevonden. Dat was een voltreffer. Grote schotels werden gebracht en jawel de jongeren genoten van de koolrolletjes…. En dat niet alleen, de spareribs worstjes en salade gingen grotendeels op. Er werd ons nog aangeboden om een echt roemeens toetje te bestellen, kwarkgebak met zure room en aardbeiensaus. Op mijn vraag of het niet te zwaar zou zijn antwoordde de dienster dat dat echt wel meeviel. Maar ach, slechts weinigen lukte het om het overheerlijke toetje compleet te verorberen. De leiding liet zich niet onbetuigd, we wilden de kok toch zeker niet beledigen. En ach om het toch een beetje nederlands te houden, de rekening viel erg mee, want al het eten drinken en toetje voor 26 mensen was € 250,- Vinden we dat leuk”? Ja dat vonden we leuk. Wat gaan we zondag doen?

 

We slapen weer een beetje uit, lopen vervolgens de berg op en zullen dar onze eigen kerkdienst hebben. Een dienst met U2 en Fil 3. Een preek en gesprek op de berg met geen wonderbare maar wel een bijzondere spijziging, we hopen daar zegen op te mogen verwachten. we wensen jullie geachte trouwe lezers een gezegende zondag toe.

Dag 5 (12 augustus)

Bij het opstaan leek het een bewolkte dag te worden met slechte vooruitzichten, maar met het uur werd het warmer. En dat is voor de sfeer goed. Lekker in het zonnetje even naar je eigen werk kijken dat voelt goed. De bouwploeg wordt uitgebreid want er mag vanmiddag beton gestort worden bij ‘’ons’’ huisje. De hele ochtend draait de betonmolen nog op het terrein van de stichting aangezien de bekisting klaar is voor de plek war de grote container van stichting Gain komt te staan. Elke maand komt er een container met hulpgoederen bestemd voor verschillende organisaties. Deze wordt altijd gestald bij stichting Charis en dan is het prettig dat deze niet in de weg staat, maar op een goede betonplek kan worden gestald. Het is verbazingwekkend hoeveel kruiwagens er nodig zijn voor een laag van 15 cm beton. Maar tegen de middag is alles klaar en ligt de vloer er strak in. Na de middag gaat de betonmolen naar het huisje dat we aan het bouwen zijn voor Helena en haar familie. Daar wordt beton gemaakt voor een stevige hoekverbinding en bovendorpel, zodat de dak constructie er op kan rusten. Jawel, er wordt professioneel gewerkt voor zover dat kan. Timmerlieden maken de dakconstructie. Kortom, het werk vordert gestaag. Een aantal meiden is aanwezig bij een kindermiddag die door hen wordt omschreven als een uitgebreide kindernevendienst, dus Bijbelverhaal, veel zingen en knutselen. De opkomst is groot en de kinderen komen in gestrekte draf aanlopen zodra het hek open gaat. Het lijkt wat streng, maar sommige kinderen vertonen gedrag waar je toch een goed op moet letten. Zo zit ik hier in en gebouwtje een stukje te schrijven en op dat moment komt ‘toevallig’ een kind binnen even kijken.

 

Er ontstaat onder onze jongeren veel respect voor het werk van stichting Charis. Ze zien hoe de medewerkers proberen om kinderen en hun ouders een kans te geven op een ander leven. Ze bieden onderwijs aan, ze verstrekken in de winter maaltijden en proberen de kinderen ook de blijdschap van het geloof door te geven. Blijdschap omdat ieder kind waardevol is in het Koninkrijk van God. Wat schaft de pot vanavond? Pompoensoep…. Watteeh? Kan je van die dingen soep maken? En is dat lekker? Wel, vanavond zult u vast via de app de reacties horen. En het is ook nog vegetarisch… Morgen wordt het wat later om een stukje te schrijven, want we vertrekken met de bus naar een zoutmijn, gaan buiten lunchen en daarna shoppen in het centrum van Cluj en tot slot gaan we uit eten. Een dag voor elk wat wils. Met dominees is het goed shoppen zo hebben de meiden ontdekt.

 

Oh ja, we slapen uit op zaterdag. Er werd al een paar dagen om gevraagd door een paar jongeren. Hoe dan ook de sfeer is prima er wordt veel gelachen en hard gewerkt.

Dag 4 (11 augustus)

Ook vannacht heeft het flink geregend, maar ondanks dat togen de bouwers naar het huisje met een heilig moeten, want ze zijn vast besloten om dinsdag de laatste hand aan het dak te leggen. En ook al is het huis nog niet af, de dominees worden van harte uitgenodigd om de laatste steen toch maar vast te leggen. Het pannenbier blijft achterwege, maar de bouwers genieten net zo zeer van een dampende kop koffie, want de temperatuur is in de middag gezakt tot 14 graden en dat houdt niet over.

 

De sport en spelmiddag was al helemaal voorbereid als binnen activiteit en dat was maar goed ook want de sluizen gaan in de middag zo af en toe groots open. Vanwege het slechte weer komen er minder kinderen dan verwacht, maar met twee keer 25 kinderen wordt het een prachtige middag. Samen met Roemeense leiding wordt er eerst gezongen en daarna gaan de spelletjes van start. Tussendoor krijgen de kinderen een ijsje…. Tja dat hadden we een paar dagen geleden bedacht toen het nog ver boven de 20 graden was. Nou ja er wordt door kinderen van genoten.

 

De verfklus aan het school gebouw stellen we nog even uit tot morgen en anders maandag. Bouwen met slecht weer is al niet prettig, maar een buitenmuur sauzen in de regen, dat is gewoon niet handig. De weersvoorspellingen beloven veel goeds voor de komende dagen dus we moeten even door deze natte bedoening heen.

Dag 3 (10 augustus)

Vandaag is ondanks het pittige onweer dat over ons heen kwam echt een dag van bouwen geworden. Meiden die in zware grond graven voor een fundament dat gestort gaat worden, ze timmeren bekistingen. Jongens bevestigen dakplaten en smeren cement op stenen als was het een slagroomtaart. De eerste muurtjes van het huis staan overeind. Ook leuk om te zien is met hoeveel plezier een aantal meiden bezig zijn met het draaien van cement in een betonmolen. Ja vaders en moeders die dit lezen, dat is wat uw 15, 16 jarig kroost allemaal kan. De één kan metselen, en ander timmeren, weer een ander kan goed lassen en anderen blijken zonder ervaring zich uitstekend te redden.

 

Wat in ieder geval fijn is om te zien, dat is dat de sfeer prima is. Er wordt hard gewerkt met veel plezier en dat straalt van hun gezichten af.

 

We raken allemaal trouwens ook onder de indruk van de armoede waarin de roma’s leven. Armoede ziet er altijd nog wat ernstiger uit na een onweersbui . Het lijkt wel alsof alle roma’s altijd op straat leven, want zodra een bui over is dan zit staat hangt en loopt alles op straat.

 

Vandaag is de laatste hand gelegd aan het kinderprogramma van morgen. We zetten alle meiden in om de kindermiddag te doen slagen. Helaas wordt het programma binnen gedaan aangezien er voor morgen ook weer onweer wordt voorspeld.

 

Op het moment van schrijven staan Evelyn Hulsman en Ds Harry Gijsen in de keuken om een heerlijk goulash te bereiden.

Dag 2 (9 augustus)

We worden hartelijk welkom geheten door Marien Kroon van stichting Charis. De groepen worden ingedeeld en de eersten vertrekken naar de bouw.

 

We lopen tegen een klein probleem aan en dat is dat de dames die een korte broek dragen toch een te korte broek hebben en ook hemdjes met bandjes geven aan de roma’s een signaal af dat ongewenst is. We worden daar van verschillende kanten op aangesproken. Om dit op te lossen gaan de twee predikanten met 13 jonge dames naar de Decathlon en daar worden 13 korte broeken en een heel stel t-shirts gekocht. Het leverde de nodige hilariteit op.

 

’s Middag wordt er door iedereen gewerkt. Kinderspelen worden voorbereid, een toekomstige moestuin omgeploegd en een container met hulpgoederen leeggehaald. Als er een onweersbui over komt dat wordt alles even gestopt en gaan we aan de thee en de koffie.

Dag 1 (8 augustus)

We werden uitgezwaaid door een grote groep ouders grootouders buren en vrienden. Iedereen kwam op tijd en dat is de eerste opluchting. En aangezien we ondanks een paar wegwerkzaamheden ook nog op tijd op de luchthaven van Dortmund kwamen en alle tickets op naam tot op de letter klopten, het vliegtuig precies op tijd vertrok, toen zakte ik net wat lekkerder in mijn stoel.

 

Voor een groot deel van de groep is het de eerste keer dat ze vliegen. De één wordt een beetje stil met oordoppen in en een ander probeert met een beetjes stoer gedrag zijn of haar eigen vliegangst te boven te komen. Er hangt een prettige spanning in de lucht, want de uitdaging is nog onbekend. Ook al weten we dat we een huisje gaan bouwen en spelletjes gaan doen met Roma kinderen, niemand weet nog hoe het zal gaan met de taal. In het vliegtuig komen de vragen boven. Bij wie slapen we op de kamer? En met hoeveel? Spreken ze ook Engels?

 

Het hotel valt iedereen mee en om 11 uur zoekt iedereen zijn of haar bed op. Al wil dat niet zeggen dat het daarna meteen volkomen stil is.